foto: Zoran Lončarević
Filip David, srpski književnik, esejist, dramaturg i scenarist, preminuo je u 85. godini života nakon duge i teške bolesti.
Rođen je 1940. godine u Kragujevcu. Diplomirao je jugoslavensku i svjetsku književnost na Filološkom fakultetu i dramaturgiju na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju u Beogradu.
Tijekom bogate karijere bio je urednik Dramskog programa Televizije Beograd, redovni profesor dramaturgije na Fakultetu dramskih umetnosti, a njegovi su književni i scenaristički radovi ostavili dubok utjecaj na kulturnoj sceni bivše Jugoslavije.
Davidov književni opus nagrađen je brojnim nagradama, uključujući NIN-ovu i Andrićevu nagradu, a njegova su djela prevedena na brojne jezike — među njima švedski, francuski, poljski, mađarski, talijanski, albanski, esperanto, makedonski, slovenski i hebrejski. Njegove su pripovijetke antologizirane, a bavio se i pisanjem televizijskih drama i filmskih scenarija. Kao dramaturg i scenarist sudjelovao je u stvaranju kultnih filmova poput Okupacija u 26 slika, Pad Italije, Ko to tamo peva i Bure baruta.
Bio je jedan od osnivača nekoliko značajnih kulturnih i intelektualnih inicijativa: Nezavisnih pisaca (Sarajevo, 1989), Beogradskog kruga (1990) — udruženja nezavisnih intelektualaca, kao i Foruma pisaca. Bio je i član međunarodne književne asocijacije "Grupa 99".
Izdavačka kuća Fraktura objavila je autorov roman Kuća sećanja i zaborava u kojoj David „iznova istražuje misterij života i smrti, zla i dobra, on je znalac kabale i mistike, ali nadasve izvanredan pripovjedač“, zatim kratkoproznu zbirku Princ vatre koja je opisana kao „vrhunska literatura koja nas uvodi u nepoznate svjetove i očarava nas magijom pisanja i pričanja” te roman San o ljubavi i smrti, diptih sastavljen od Kratkog romana o ljubavi i Kratkog romana o umiranju.
O zbirci Princ vatre za portal Booksa pisala je Nađa Bobičić koja je svoju kritiku zaključila: "Objavljivanje sabranih priča Filipa Davida dosta je dobar potez uredništva Frakture. Osim uživanja u čitanju, prije svega, lijepo napisanog teksta, ove priče su i jedna od boljih i čitalački izazovnijih ostavština magijskoga realizma. Ne pretenciozno, već pričanjem priča, tim najdrevnijim mogućim od svih načina, ispituju se temelji naših predrasuda, onih na kojima je postavljeno naše uobičajno poimanje svijeta. Zazorno i jezovito zamjenjuju osjećaj lažne sigurnosti, te mijenjaju perspektivu čitaoca, otvarajući mogućnosti za primjećivanje i onoga prikrivenog u sjenkama."
