Vrijeme zatvaranja

Mario Suško (1941) polazi od iskustva da se, nestankom glavnoga fizičkog razloga progonstva, nije iscrpio njegov psihički i poetički razlog. (...) Ne mireći se s frazom o ljekovitosti vremenskoga protoka, Suško u Vremenu zatvaranja piše poeziju stanovite racionalizacije kaotičnog životnog iskustva koje ga je iz ratnog Sarajeva odvelo do istočne obale Sjedinjenih Država. Ali umjesto da bilježi ishode racionalne analize ratnih događaja, on ocrtava navraćanje tjeskobnih davnih prizora u novim varijantama koje kao da oponašaju život koji se tek odigrava. Suško je u Vremenu zatvaranja napisao nemilosrdnu knjigu kasnih spoznaja, rekapitulacije svih sastavnica i varijanti svoje prognaničke sudbine – kostiju bez rodnog tla – ne ostajući nikomu dužan i gotovo oslobođen svih strasti, osim poetske spekulacije. (Zvonimir Mrkonjić)